...

...

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Αντε βρε, να μπούμε στη βουλή για να φύγουν όλοι οι άλλοι!...

Επιστολή αποχώρησης του Κώστα Αβαράκη από το ΕΠΑΜ

Η σαφέστατη διαφωνία μου με την πολιτική και οργανωτική πρόταση που εισηγήθηκε –σκοπίμως την… τελευταία στιγμή- προς το σώμα του 4ου συνεδρίου του ΕΠΑΜ, ο νυν Γ.Γ. Δημήτρης Καζάκης, δεν αποτελεί είδηση. Με απολύτως κατηγορηματικό τρόπο εξέφρασα την αντίθεσή μου, καταψηφίζοντάς την ως σύνεδρος. Και μάλιστα, δίχως δεύτερη σκέψη, εφόσον έκρινα ότι πρόκειται για την εναρκτήρια επίσημη πράξη οριστικής μετάλλαξης του ΕΠΑΜ σε κομματικό/εκλογικό μηχανισμό. Με αυστηρά προσωποπαγή (αρχηγοκεντρικό) χαρακτήρα, κατά τα πρότυπα του πολιτικού συστήματος της κομματοκρατίας και της παρασιτικής οικογενειοκρατίας, που βιώσαμε στη χώρα μας επί σειρά δεκαετιών. Αυτού του φαύλου πολιτικού συστήματος που δημιούργησε τις συνθήκες για την εγκαθίδρυση του κατοχικού καθεστώτος, που οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή.

Κατά την άποψή μου, μετά τη λήξη του 4ου συνεδρίου, ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός δεν ήταν απλώς μια τάση μέσα στη συλλογικότητα, αλλά η κυρίαρχη λογική της ολιγομελούς στενής ηγετικής… παρεούλας  των «ιδρυτικών», που αναδείχτηκε από τη  συνεδριακή…  παρωδία και τα όσα επακολούθησαν…  Ο οργανωτικός σχεδιασμός που «κατέβηκε» στους πυρήνες ως «ντιρεκτίβα», αποσκοπούσε στο να υπηρετήσει ακριβώς αυτή τη λογική και όχι κάποια σαφή, ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη  πρόταση πολιτικού σχεδίου –που φυσιολογικά θα ‘πρεπε να έχει προηγηθεί- εναρμονισμένου αφενός με τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, αφετέρου με την ιδρυτική διακήρυξή μας.
Η πολλάκις δεδηλωμένη στόχευση, σύμφωνα με την οποία το ΕΠΑΜ θα γίνει ο καταλύτης, ώστε «ο λαός ενωμένος να αναλάβει αυτοπροσώπως, όχι μόνο την εξουσία αλλά και τη διακυβέρνηση της χώρας», ανατρέποντας το κατοχικό καθεστώς και το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα (το ακούσαμε πλείστες όσες φορές σε ομιλίες και συνεντεύξεις του  Δημήτρη Καζάκη) αντικαταστάθηκε από το νέο… «όραμα» ενός ΕΠΑΜ που «θα πάρει την εξουσία για λογαριασμό του λαού», (ακούστηκε κι αυτό). Και πώς θα συμβεί αυτό; Φυσικά, δια της… θεαματικής εισόδου στο κατοχικό κοινοβούλιο! Βεβαίως, είχε ήδη προηγηθεί  ανάλογη ρητορική και αρθογραφία που παρέπεμπε ακριβώς σ’ αυτόν τον σχεδιασμό της μετάλλαξης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Καζάκη (http://dimitriskazakis. blogspot.gr/2015/06/4_10.html) ενόψει του 4ου συνεδρίου, το οποίο δημοσιεύτηκε στο… παρά πέντε, στοχεύοντας στον αιφνιδιασμό των μελών και των συνέδρων, που δεν είχαν τον απαιτούμενο χρόνο να το συζητήσουν στις συνελεύσεις των πυρήνων τους: «Η μεγάλη πλειοψηφία, καθώς έχει χάσει τις σταθερές της, απαιτεί αρχηγό, ηγέτη, για να την οδηγήσει έξω από το σημερινό αδιέξοδο και το ΕΠΑΜ οφείλει να της δώσει αυτή την ηγεσία». Σαν να μας έλεγε «εκλέξτε με και… δοξάστε με!». Εξίσου χαρακτηριστική των προθέσεων της… στενής ηγετικής ομάδας, ήταν η εμμονική επανάληψη  -κυρίως κατά την προεκλογική περίοδο- της… συγκλονιστικής διαπίστωσης, ότι «έφτασε η ώρα μας!». Για να συμβεί τι ακριβώς; Μήπως επρόκειτο να αρχίσει η… επανάσταση από την οδό Θησέως και δεν το είχαμε αντιληφθεί εγκαίρως; Όμως, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:
«Τι ομοιότητες μπορεί να εντοπίσει κάποιος σ’ αυτές τις δυο εκδοχές πολιτικής στόχευσης;». Ακριβώς τις ίδιες που μπορεί να εντοπίσει σ’ έναν ρινόκερο κι ένα… βιολοντσέλο! ΟΥΔΕΜΙΑ!
Μετά την κατάργηση του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου, η ακραιφνής συγκεντρωτική δομή που υιοθετήθηκε και η πλήρης παραχώρηση της εξουσίας (και όχι του συντονισμού) σε μια ολιγομελή ομάδα… «κομισάριων» (αυτόφωτων ή… ετερόφωτων, δεν έχει και τόση σημασία, αρκεί να είναι πειθήνιοι) αναγάγει την λογική της ανάθεσης, σε επιδιωκόμενη συλλογική νοοτροπία εντός του ΕΠΑΜ! Επιλέχθηκε, μάλιστα, ως βασικό «εργαλείο» διαμόρφωσης αυτής της νοοτροπίας, η μηχανιστική πειθαρχία (που εκ του πονηρού βαπτίστηκε… «συνειδητή»), έτσι όπως την όρισε στις αρχές του περασμένου αιώνα η Ρόζα Λούξεμπουργκ:
«Η απουσία σκέψης και θέλησης σε ένα σώμα με χιλιάδες αυτόματα κινούμενα πόδια και χέρια» («Οργανωτικά ζητήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας», 1904).
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί  η τιμωρητική γραφειοκρατία και το ότι «δεν πέφτει λόγος στους πυρήνες» για την χάραξη της πολιτικής του ΕΠΑΜ και το μόνο… δικαίωμά τους είναι να κρίνουν την ΠΓ στο συνέδριο; Από πού κι ως πού θεωρείται «συνειδητή» η πειθαρχία, όταν το υποκείμενο απεκδύεται τη συμμετοχή του από τη διαμόρφωση του σχεδίου, στην υλοποίηση του οποίου καλείται να συμμετάσχει… πειθαρχώντας; Σε λίγο θα μας πουν ότι κι οι «λοκατζήδες» πειθαρχούν… συνειδητά και ότι συνδιαμορφώνουν τα επιτελικά σχέδια!
Μάλιστα, η στρέβλωση έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, που τείνει πλέον να διαβεί τον Ρουβίκωνα της… γελοιότητας! Πόσες φορές έχουμε ακούσει τον Γ.Γ. να διακηρύττει ότι «αν μπουν στο κοινοβούλιο επαμίτες βουλευτές, σε τρεις μήνες η βουλή θα διαλυθεί και το 62% που είπε «ΟΧΙ», θα στηρίξει ΕΠΑΜ στις επόμενες εκλογές»; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το είπε… σοβαρολογώντας!  Κι ο Ο.Γ. Δημήτρης Κυπριώτης σοβαρολογούσε όταν σε συνέλευση του πυρήνα Ιλίου  υποστήριξε ότι αν προσελκύσουμε «200 μέλη, 5.000 φίλους και 10.000 επιρροές, μπορούμε να πάρουμε τις εκλογές»! Η είσοδος στο κατοχικό κοινοβούλιο, αποτελεί πλέον την μόνιμη επωδό και τον αυτοσκοπό της στενής ηγετικής ομάδας. Όμως, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η αντίληψη με τις αρχές, τις αξίες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΕΠΑΜ που αναλύονται στην ιδρυτική του διακήρυξη και το διαφοροποιούν απ’ οτιδήποτε άλλο έχει σιχαθεί πλέον η ελληνική κοινωνία;
Για τις πολιτικές και οργανωτικές επιλογές μετά το 4ο συνέδριο, έχουν ήδη ειπωθεί πάρα πολλά. Τόσον από τους αξιολογότατους συναγωνιστές που έχουν ήδη αποχωρήσει, όσο και από τις εκατοντάδες εκείνων των αγνών αγωνιστών που, παρ’ ότι συνάδουν με τους αποχωρήσαντες, παραμένουν ενεργά μέλη, προσεγγίζοντας το κοινώς αποδεκτό πρόβλημα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Κι αυτή η επιλογή τους είναι απολύτως σεβαστή!
Όμως, κατά την άποψή μου –όσο κι αν ακούγεται κάπως… παράξενα- οι πολιτικές επιλογές ΔΕΝ αποτελούν το μείζον πρόβλημα, αλλά το έλασσον… Αυτό που βαραίνει περισσότερο την πλάστιγγα της δικής μου συνείδησης, είναι το γεγονός ότι στο ΕΠΑΜ. εξέλιπε εντελώς το ήθος και το ύφος, σε επίπεδο ηγεσίας!
Κι αυτός, κυρίως, είναι ο λόγος που αποφάσισα οριστικά και αμετάκλητα να αποχωρήσω από το ΕΠΑΜ. Απόφαση την οποία γνωστοποίησα στους συναγωνιστές μου,  κατά τη διάρκεια της συνέλευσης του πυρήνα μας, στις 15/4/2016, ζητώντας τη διαγραφή μου από τη βάση μελών και φίλων.
Και εξηγούμαι…
Κατ’ αρχήν, συμφωνώ απολύτως –και επαυξάνω- με τη διαπίστωση του συναγωνιστή Μανώλη Κλαμπατσέα, που διατύπωσε στην επιστολή αποχώρησής του από το ΕΠΑΜ και τη μεταφέρω:
«Η μία και μοναδική φράξια στο Ε.ΠΑ.Μ. στήθηκε το φθινόπωρο του 2014 λίγο μετά το 3ο Συνέδριο.  Έδρα της η Γλυφάδα και ιδρυτές της οι Κυπριώτης, Πιερρουτσάκος.  Στόχος της η μετατροπή του μετώπου σε αρχηγικό κόμμα με συγκεντρωτικό εκλογικό μηχανισμό αντί για τους αυτοδύναμους πυρήνες  μιας οριζόντιας δομής. Οι «ιδρυτές», αντί να σταθούν δίπλα στους νεοεκλεγμένους, αμφισβήτησαν από την αρχή  τα εκλεγμένα όργανα  του 3ου συνεδρίου και εύρισκαν παντού λάθη, αναποτελεσματικότητα και προβλήματα».
 Κατ’ αυτόν τον τρόπο… εγκαινιάστηκε η διαδικασία της υπονόμευσης, που αποσκοπούσε στην σταδιακή απαξίωση της προσπάθειας και του έργου των νέων αιρετών οργάνων. Οι –κατά κανόνα- απόντες από τις δράσεις του μετώπου, ήταν αρκούντως… παρόντες στις διαδικασίες του φραξιονισμού και του υπόγειου διαδρομισμού. Ενόσω οι συναγωνιστές, που συμμετείχαν στα όργανα έδιναν τη μάχη του συντονισμού της λειτουργίας και της δράσης του ΕΠΑΜ -μπαίνοντας μπροστά και όχι… κρυπτόμενοι πίσω από τις πλάτες του… «μεγάλου τοτέμ»- οι θιασώτες του ψιθυρισμού έκαναν τη «δουλειά» τους με περισσή… φιλοτιμία. (Κινούνταν βάσει οργανωμένου σχεδίου, το οποίο κατέδειξε ευκρινώς ο συναγωνιστής Κώστας Γιαννιώτης, στην επιστολή αποχώρησής του από το ΕΠΑΜ). Υποθέτω, ότι εκείνη η περίοδος πρέπει να ήταν από τις πιο κερδοφόρες, για τις εταιρίες… κινητής τηλεφωνίας! Ηταν μια από τις δαπάνες της… «επενδυτικής» αγωνιστικής τους προσπάθειας, που τώρα κόπτονται να την… «κεφαλαιοποιήσουν», όπως διακηρύσσουν οι ίδιοι. Κι όταν ήλθε η ώρα της… «σούμας», με απύθμενο θράσος και απροσμέτρητη υποκρισία διατείνονταν ότι «εμάς δεν μας κάλεσε κανείς για να βοηθήσουμε»! Εμ, βέβαια… Ηθελαν ιδιαίτερη πρόσκληση για να συμμετάσχουν στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας, δίπλα στους συναγωνιστές τους που έδιναν καθημερινά και με αυταπάρνηση τη μάχη στις γειτονιές και τα μετερίζια. Λες και επρόκειτο για… βαφτίσια!
Οι αγνοί αγωνιστές δεν περιμένουν κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση για να συμμετάσχουν στους αγώνες για τη λευτεριά της πατρίδας!
Και δεν πέρασε από το μυαλό τους, ούτε για μια στιγμή, το ενδεχόμενο να ψελλίσουν έστω μια λέξη («αυτή τη μόνη λέξη…» όπως θα ‘λεγε ο Χορν), που να υποδηλώνει διάθεση αυτοκριτικής! Αλλά, τι διαφορετικό θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ανθρώπους που η σχέση τους με την αυτοκριτική είναι ευθέως ανάλογη της σχέσης του παπαγάλου με τον… μαϊντανό; Πρόκειται για στάση ζωής, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ορισμός της αλαζονείας!
Ετσι, φτάσαμε στο αίτημα για διεξαγωγή εκτάκτου συνεδρίου, που τέθηκε από τον πυρήνα Χάνδακα, ο οποίος συγκροτήθηκε από άρτι αποχωρήσαντα (τυχαίο;) μέλη του πυρήνα Ηρακλείου. Ολες οι ενδείξεις καταμαρτυρούσαν ότι επρόκειτο για μια μελετημένη μεθόδευση  που κόστισε στην οργάνωση, τεσσάρων μηνών εσωστρέφεια. Η πορεία των νέων οργάνων που ανέδειξε το 3ο συνέδριο, έπρεπε να διακοπεί βιαίως, διότι ήταν ορατός ο… κίνδυνος να αποδειχτεί περίτρανα ότι το ΕΠΑΜ έχει τη δυνατότητα να πορευτεί, να αναπτυχθεί και να γιγαντωθεί, δίχως τις «ιδρυτικές» φιγούρες στο… πηδάλιο, σώνει και καλά! Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν ήθελαν να συμβεί κάτι τέτοιο… Η Π.Γ. και το Ε.Σ.Σ. χειρίστηκαν το θέμα με υποδειγματική δημοκρατική ευαισθησία, θέτοντας το ερώτημα διεξαγωγής συνεδρίου στους πυρήνες. Και ενώ, βάσει του αποτελέσματος και σύμφωνα με τους καταστατικούς κανόνες, το Ε.Σ.Σ. θα μπορούσε να μην προχωρήσει στη διεξαγωγή συνεδρίου, το έκανε, εστιάζοντας στο πνεύμα και όχι στο γράμμα του καταστατικού! Για να εισπράξει, εκ των υστέρων, την κριτική των… πεφωτισμένων, ότι «ήταν λάθος και η Π.Γ. έπρεπε να δείξει πυγμή». Προσωπικά, το άκουσα (ή μάλλον… τα «άκουσα», ως αιρετό μέλος της προηγούμενης Π.Γ.) από τον Δημήτρη Κυπριώτη, τον Οθωνα Κουμαρέλλα και τον Γιώργο Ιεροδιάκονο.  Ανέκαθεν, μέσα από το πρίσμα της… πυγμής αντιλαμβάνονταν τη δημοκρατία οι απανταχού εθισμένοι στην… «μπότα» της πυραμιδικής ιεραρχίας! Επί της ουσίας, αυτή η… «καλόπιστη» κριτική περί πυγμής,  ήταν –όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια- ο προϊδεασμός για τα… μελλούμενα! Η ατάκα θα μπορούσε να διατυπωθεί διαφορετικά: «Εσείς δεν δείξατε πυγμή. Όμως, εμείς θα…».
Αν κάποιος επιθυμούσε να διαπιστώσει στην πράξη, το τι σημαίνει ο όρος χειραγώγηση, δεν είχε παρά να παρακολουθήσει τις εργασίες του 4ου συνεδρίου! Τα πιο χαρακτηριστικά σημεία που, κατά τη γνώμη μου, συνηγορούν ως προς την ορθότητα αυτού του ισχυρισμού, είναι τα εξής:
1. Εν αντιθέσει με όλα τα προηγούμενα συνέδρια και μετά από πρόταση του Δημήτρη Καζάκη (τυχαίο;), δεν δόθηκε χρόνος στις επιτροπές να εκθέσουν στο σώμα τους απολογισμούς τους, με πρόσχημα τη… σπατάλη χρόνου. Δηλαδή 3-4 ομιλητές, που θα… «σπαταλούσαν» από 4-5 λεπτά ο καθένας! Αν είχε συμβεί αυτό, δεν θα ήταν και τόσο εύκολο να «περάσει» η διαστρεβλωμένη εικόνα ενός «διαλυμένου ΕΠΑΜ» που κατά κόρον προπαγάνδιζε η φράξια των «ιδρυτικών». Η συμμετοχή περισσότερων από 80 πυρήνων στο εσωτερικό δημοψήφισμα για συμμετοχή στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 (επίσημα στοιχεία του Ο.Γ.),  περισσότερων από 60 στην οικονομική εξόρμηση και στις μηνιαίες συνδρομές (επίσημα στοιχεία της οικονομικής επιτροπής), 70 πυρήνων στο εσωτερικό δημοψήφισμα για τη διεξαγωγή συνεδρίου (επίσημα στοιχεία του Ο.Γ.), σε συνδυασμό με τη συμμετοχή για την εκλογή αντιπροσώπων του 4ου συνεδρίου, μόνο την εικόνα «διαλυμένου ΕΠΑΜ» ΔΕΝ αντικατόπτριζαν. Τουναντίον…  Επιπλέον, ο τεράστιος όγκος της συνεισφοράς του τομέα επικοινωνίας, που εκείνη την περίοδο ήταν το «βαρύ πυροβολικό» που άλλαξε ριζικά την επικοινωνιακή εικόνα του μετώπου, ουδέποτε γνωστοποιήθηκε ολοκληρωμένα στους συνέδρους, αφού δεν δόθηκε χρόνος σε εκπρόσωπό του να παρουσιάσει τον απολογισμό.
2. Μια από τις προσφιλέστερες συνήθειες των κομματανθρώπων –και δη, παλαιάς… κοπής- στα συνέδρια, είναι ο αιφνιδιασμός των εσωκομματικών αντιπάλων! Ακριβώς πάνω σ’ αυτή τη λογική στηρίχτηκε η παρουσίαση της κεντρικής πολιτικής και οργανωτικής πρότασης, που άλλαζε άρδην τα δεδομένα, την τελευταία στιγμή. Κανένας πυρήνας δεν είχε τον χρόνο να μελετήσει και να εμβαθύνει  σ’ αυτή την πρόταση, μέσα από γόνιμο και δημοκρατικό διάλογο… Τι είναι αυτό που φοβήθηκαν και δεν κοινοποίησαν την πρόταση τουλάχιστον έναν μήνα νωρίτερα στους πυρήνες, για να συζητηθεί διεξοδικά στις συνελεύσεις και να αναπτυχθεί ουσιαστικός και γόνιμος πολιτικός διάλογος; Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός ο τακτικισμός με τις αρχές και τις αξίες που ευαγγελίζεται το ΕΠΑΜ; Τι σχέση μπορεί να έχει η δημοκρατική λειτουργία ενός μετώπου με τέτοιας σταλινοφασίζουσας νοοτροπίας επιλογές;
3. Ολως τυχαίως, όλες οι… «έκτακτες συνθήκες» του ντουνιά, εμφανίστηκαν την χρονική στιγμή που ζητήθηκε η διεξαγωγή συνεδρίου. Καθ’ όλη την προηγούμενη περίοδο, τα πράγματα έβαιναν… ομαλώς. Πώς λέμε… «θέματα καθημερινής ρουτίνας»;. Γι’ αυτόν τον λόγο το μέτωπο έπρεπε να τεθεί «σε παράταξη μάχης», με όλα τα… συμπαρομαρτούντα της νέας οργανωτικής δομής. Για την τακτική επίκλησης εκτάκτων συνθηκών, που σε πλείστες όσες περιπτώσεις συναντάται στην ιστορία της ανθρωπότητας, λίγους μήνες αργότερα, ο Δημήτρης Καζάκης έγραψε τα εξής (πολιτική επιθεώρηση «ΑΝΑΠΟΔΑ», τεύχος 5, σελ. 3, 1η στήλη, τελευταία παράγραφος): «Τέτοιες… «συνθήκες» έγιναν αιτία να βιώσει η ανθρωπότητα τον εφιάλτη του ναζισμού και του φασισμού, κατακτητικούς πολέμους, αλλά και κάθε επιβουλή της απολυταρχικής εξουσίας εναντίον των λαών. Γιατί να μην συμβεί και στις μέρες μας κάτι παρόμοιο;». Συνάδω απολύτως με τη διατυπωμένη ανησυχία και είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που έθεσα εαυτόν εκτός ΕΠΑΜ!
4. Κορυφαία στιγμή της χειραγωγητικής τακτικής ήταν εκείνη κατά την οποία ο Δημήτρης Καζάκης, έθεσε στους συνέδρους το δίλημμα «ή γίνεται αποδεκτή η πρόταση ή φεύγω από το ΕΠΑΜ». Γνώριζε πάρα πολύ καλά τη συναισθηματική φόρτιση πολλών συναγωνιστών απέναντί του, όπως και την εντέχνως καλλιεργημένη ανησυχία για το «τι θα κάνουμε χωρίς ηγέτη…». Προσωπικά, αν έπαιρνε μια τέτοια απόφαση, θα του… κουνούσα το μαντήλι! Όμως, δεν έφυγε τελικά, κι έτσι περιορίστηκα στο να… κουνήσω την κόκκινη κάρτα μου… Οσον αφορά στον συναισθηματικό εκβιασμό που χρησιμοποίησε ως τακτική, θεωρώ ότι αποτελεί μια από τις πλέον ακραίες μορφές φασισμού!
5. Χαρακτηριστικό δείγμα χειραγώγησης, ήταν επίσης και η επίκληση στο συναίσθημα των συνέδρων από τον Δημήτρη Κυπριώτη: «Δώστε του μια φορά την ευκαιρία να κάνει αυτό που θέλει. Τόσα χρόνια το ζητάει…». Ενώ, δεν μας έλειψε και η… εύθυμη πινελιά, με την –αριστοφανικής εκδοχής- πρόταση του Γρηγόρη Πιερρουτσάκου, ο οποίος ζήτησε –επισήμως και με πολλή σοβαρότητα- να δώσει το συνέδριο την αρμοδιότητα στον Δημήτρη Καζάκη να επιλέξει ο ίδιος τους έξι συνεργάτες του, παρακάμπτοντας την εκλογική διαδικασία. Η πρόταση αυτή, προκάλεσε σε πολλούς… κλαυσίγελο και εν τέλει δεν εγκρίθηκε. Τουλάχιστον, σώθηκαν τα… προσχήματα. Πάντως -για να πω την αμαρτία μου- αυτές οι δυο επικλήσεις, μου θύμισαν τους συριζαίους που τριγυρνούσαν δεξιά κι αριστερά και παρότρυναν τους συμπολίτες τους «να δώσουν μια ευκαιρία στο παιδί, για να μας σώσει…». Κι από τότε μας σώζει συνεχώς και αδιαλείπτως… Δεν ξέρω γιατί μου ήλθε αυτή η εικόνα στο μυαλό… Μπορεί να είναι απόρροια κάποιας διαστροφής…  Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Ένα εύλογο ερώτημα που ενδεχομένως θα δεχόμουν από κάποιον συναγωνιστή, είναι το εξής: «Εφόσον διαφώνησες με όλα αυτά που συνέβησαν στο συνέδριο, γιατί παρέμεινες ;»  
Αποφάσισα να παραμείνω για δυο λόγους:
- Ηθελα να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να διαπιστώσει  ότι οι ανησυχίες για το μέλλον του ΕΠΑΜ που προκλήθηκαν από τη συνεδριακή… παρωδία, ήταν προϊόν μιας λανθασμένης εκτίμησης. Και ότι στη συνέχεια, η εκλεγείσα Π.Γ. θα επέλεγε την οδό της σύνθεσης και της ενότητας.
- Δεν ήθελα να αφήσω… εκ γενετής «ορφανό» το «ΑΝΑΠΟΔΑ». Την πολιτική επιθεώρηση, για την έκδοση της οποίας ανέλαβα την ευθύνη και έκανε το ντεμπούτο της στο 4ο συνέδριο. Θα προκαλούσε μεγάλη απογοήτευση στους συναγωνιστές μου, κάτι το οποίο δεν άντεχε η συνείδησή μου. Όμως, τα πάντα έχουν κάποιο όριο… Εξάλλου, «ουδείς αναντικατάστατος»…
Η πρώτη περίοδος μετά τη λήξη του συνεδρίου και η προεκλογική κινητοποίηση, έδειξαν τα πρώτα… σημάδια για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι πρώτες παρεκκλίσεις από τις αποφάσεις άρχισαν να εμφανίζονται, αλλά με τέτοιον τρόπο που δεν θα προκαλούσε… σεισμό! Οι εκλογές ήταν μπροστά μας και έπρεπε να αξιοποιηθεί το δυναμικό της οργάνωσης στον μέγιστο δυνατό βαθμό… Βλέπετε, ήταν η «λίστα» και το ότι…. «είχε έλθει η ώρα μας». Πού τα βάζεις αυτά; Μετά τη λήξη των εκλογών και τη συντριπτική ήττα που υπέστη το μέτωπο, αυτό που θα περίμενε κανείς από την Π.Γ. , είναι μια ανελέητη αυτοκριτική και ταυτοχρόνως μια «επίθεση» ενότητας και ενθάρρυνσης μέσα στην οργάνωση . Όμως, οι «εραστές» της… πυγμής (όπως αναφέραμε πιο πάνω) επέλεξαν συνειδητά την οδό της διάσπασης και του διχασμού! Οι πρώτες αναταράξεις προκλήθηκαν μέσα στην Π.Γ. με τις παραιτήσεις των συναγωνιστών Γιάννη Αθανασιάδη και Σταύρου Κατσούλη. Οι «ντιρεκτίβες», ο «επικαιροποιημένος πολιτικός σχεδιασμός» (λέγεται, ότι υπήρξε και κάποιος… ανεπίκαιρος, αλλά κανείς δεν το κατάλαβε) και το εμετικό 20σέλιδο κείμενο της ντροπής, ως απάντηση στον τρίτο εκ των παραιτηθέντων από την Π.Γ., συναγωνιστή Τάσο Κώνστα, έδειχναν ξεκάθαρα πλέον τις προθέσεις της φράξιας των «ιδρυτικών». Παράλληλα, ο Γ.Γ. κλιμάκωνε τη διαλυτική ρητορική, κρώζοντας απ’ τα μικρόφωνα του “e-roi”, ότι «το ΕΠΑΜ δέχεται επίθεση» από κάποιους «πεμπτοφαλαγγίτες», «ταγματαλήτες», «σπυριά του φασισμού», «κοριούς», «ριψάσπιδες», «θρασύδειλους», «εγκάθετους πράκτορες», και «καταστατικούς»,  που τους ταύτιζε με τους «συνταγματικούς» της περιόδου του Καποδίστρια (εκείνη τη χρονική στιγμή, προφανώς, είχε ολοκληρώσει τον ΑΡΗανικό κύκλο και διερχόταν από τη φάση του… καποδιστριακού αυτοπροσδιορισμού). Βεβαίως, ποτέ δεν μας είπε ποιούς ακριβώς εννοούσε … Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι αυτοί οι… ακατονόμαστοι τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη.
 Κι εγώ απορώ μερικές φορές: Μα, πώς τόλμησαν;
Όμως, η σταγόνα που ξεχείλισε το δικό μου ποτήρι ήταν η δημοσιοποίηση, εκ μέρους του Δημήτρη Καζάκη (ως ένθεση σε δικό του κείμενο στον Π.Δ.) μιας ιδιωτικής επιστολής συναγωνιστή, που εμπεριείχε προσωπικά δεδομένα που αφορούσαν στην υγεία και στην οικονομική του κατάσταση. Στην ελληνική γλώσσα, αυτή η πράξη αποδίδεται με τον όρο χαφιεδισμός! Ετσι λένε τα λεξικά… «Μα, δε θα μπορούσε να παραλείψει τα προσωπικά δεδομένα;», θα ρωτούσε κάποιος καλοπροαίρετος… «Τι φοβήθηκε; Ότι θα… θύμωνε ο συντάκτης της επιστολής, επειδή λογοκρίθηκε το κείμενό του;» Ο λόγος για τον οποίο δεν παρέλειψε τα προσωπικά δεδομένα, είναι προφανής. Δεν θα είχε τη… δυνατότητα να «στηρίξει» την… κατηγορία σε βάρος του συναγωνιστή ότι «ετοιμάζεται να κάνει κάτι βρώμικο εναντίον του ΕΠΑΜ» για να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα… Τόσο απλά! Εχω την αίσθηση, ότι αν αυτό το κείμενο έπεφτε στα χέρια του Γκαίμπελς, ο περιβόητος προπαγανδιστής των ναζί θα αισθανόταν πιο αγνός κι από μια πρωτοετή σπουδάστρια του… Αρσάκειου Παρθεναγωγείου! Ηθικός ξεπεσμός, σε βαθμό… «κακουργήματος»! 
Γιατί όμως επέλεξαν συνειδητά τη διάσπαση του ΕΠΑΜ σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα και την κοινωνία; Λόγω βλακείας; Λόγω αδυναμίας να εκτιμήσουν τις εξελίξεις; Ηταν ο φόβος της απώλειας του ιδιότυπου… «ιδιοκτησιακού» καθεστώτος του ΕΠΑΜ; Μήπως επρόκειτο για την επόμενη φάση υλοποίησης κάποιας… εντεταλμένης υπηρεσίας; Ειλικρινά, δεν γνωρίζω… Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, διερωτώμαι και δεν τοποθετούμαι… Ισως, κάποτε, ο ιστορικός του μέλλοντος να δώσει τις δέουσες απαντήσεις.
Αν επιχειρήσει κάποιος να κωδικοποιήσει τις συμπεριφορές και τις επιλογές που υιοθέτησε η ηγετική ομάδα των «ιδρυτικών» και παραθέσει τους όρους που τις αποδίδουν, θα βρεθεί μπροστά σ’ αυτή την εικόνα:
Αρχηγοκεντρικό κόμμα, κοινοβουλευτικός κρετινισμός, συγκεντρωτική εξουσία, ανάθεση, μηχανιστική πειθαρχία, τιμωρητική γραφειοκρατία, υπονόμευση, απαξίωση της προσφοράς των… εσωκομματικών αντιπάλων, φραξιονισμός, υπόγειος διαδρομισμός, ψιθυρισμός, θράσος, υποκρισία, ανυπαρξία αυτοκριτικής, αλαζονεία, πυραμιδική ιεραρχία, χειραγώγηση, σταλινοφασίζουσα νοοτροπία, διαστρέβλωση των δεδομένων, τακτικισμός, επίκληση «έκτακτων συνθηκών» με στόχο τον περιορισμό της δημοκρατικής λειτουργίας, συναισθηματικός εκβιασμός, διχαστική ρητορική, χαφιεδισμός, γκαιμπελισμός, ανηθικότητα.
Αντικρίζοντας αυτή την εικόνα, γεννώνται τρία ερωτήματα:
1. Υπάρχει έστω και ΜΙΑ απ’ αυτές τις συμπεριφορές και επιλογές που ΔΕΝ χρησιμοποίησε το φαύλο πολιτικό σύστημα, προετοιμάζοντας το έδαφος για εμφύτευση του κατοχικού καθεστώτος;
2. Υπάρχει ελπίδα να ανατρέψει κάποιος αυτό το πολιτικό σύστημα και το κατοχικό καθεστώς, υιοθετώντας τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ… συνήθειες;
3. Η συνειδητή υιοθέτηση των συγκεκριμένων συμπεριφορών αποτελεί ορατό ΚΙΝΔΥΝΟ ενσωμάτωσης στο πολιτικό σύστημα;
Επειδή τις απαντήσεις και στα τρία ερωτήματα τις θεωρώ προφανείς, θα παραμείνω στους δρόμους, υπηρετώντας το όραμα που με οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια: «Ο λαός ενωμένος να αναλάβει αυτοπροσώπως, όχι μόνο την εξουσία αλλά και τη διακυβέρνηση της χώρας»! Θα συνεχίσω τον ανένδοτο αγώνα, για τη Λευτεριά της Πατρίδας μου, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη! Μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Ανυπότακτος και ανυπάκουος…  Μέχρι τέλους!

Ψυχή βαθιά!

Κώστας Αβαράκης

(πρώην μέλος του πυρήνα Αγριάς Μαγνησίας)

3 σχόλια:

  1. Σόδομα και Γόμορρα μήπως τα παίρνετε από το συριζα για να διαβαλλετε τον αλάθητο και πανσοφο ηγέτη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή


  2. Firstspiros pavlou,


    Dimitrios Sotirelis,


    Kostas Karpenisi


    Ρόζα: όλοι σας είστε για τα κλάματα. Αντί να δείτε το πρόβλημα, έστω και τώρα, περί άλλα τυρβάζετε. Ευτυχώς που απαλλαχτήκαμε από τα βαρίδια σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 1. Το ότι έχεις διαφορετικές αντιλήψεις για το πως πρέπει να γίνονται τα πράγματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε και δεν θα φτάσουμε στον στόχο εμείς οι υπόλλοιποι με τρόπο άλλο από αυτόν που εσύ θεωρείς σωστό ή ιδανικό.

    2. Αν απαιτείς την τελειότητα στους ανθρώπους πήγαινε καλύτερα σε κάποια από τις πολλές θρησκευτικές οργανώσεις να αναζητήσεις μια αψεγάδιαστη θεότητα. Στην γη δεν πρόκειται να το βρεις αυτό. Οι άνθρωποι εδώ έχουν όλοι κουσούρια, όπως κι εσύ. Έχουν όμως και θετικά, εξαίρετα θετικά και το δικό σου κουσούρι είναι ότι απέτυχες να αξιοποιήσεις και να ενισχύσεις τα θετικά των συναγωνιστών σου για τον κοινό σκοπό.

    3. Το ύφος σου στο άρθρο σου επίσης αποκαλύπτει για σένα πολλά περισσότερα από το περιεχόμενο του άρθρου σου.

    4. Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς την ανθρώπινη ατέλεια ως ώριμος ανθρωπος που είσαι, τότε είσαι ήδη ανεπίδεκτος μαθήσεως και δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις να ενώσεις τον δικό σου αγώνα με τον αγώνα άλλων οργανωμένα.
    Ο αγώνας περιλαμβάνει και εσωτερικό αγώνα μέσα στην οργάνωση, όχι μόνο εξωτερικό, για την εξέλιξη και τη βελτίωση της ίδιας της οργάνωσης και αυτό απαιτεί ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
    Ο αγωνιστής που τα βροντάει και τα απαρνείται όλα γιατί εντόπισε ατέλειες ανθρώπινες ή οργανωτικές, που τα "μάζευε" και μετά εκρύγνηκε σαν συναισθηματική βόμβα, δεν ήταν αρκετά αγωνιστής σε πρώτη φάση.

    Πάρε λοιπόν ένα πανό και βγες στους δρόμους όπως ανέφερες να φωνάζεις και να εκτονώνεσαι γιατί μέχρι εκεί μπορείς να τα καταφέρεις όπως ο ίδιος απέδειξες -μήπως σε φοβηθεί η χούντα και φύγει.
    Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενωμένοι και οργανωμένοι, με σχέδιο και στρατηγική.

    Υ.Γ. Δεν είμαι μέλος, αλλά απλός φίλος του ΕΠΑΜ προς το παρόν, οπότε τα παραπάνω είναι αποκλειστικά δικές μου απόψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή